Meest opvallende aspect is dat Van Gennip niet al te zeer wil meegaan in de toezichtsaanpak van de toezichthoudende GGD’en. Die willen meer toe naar risicogestuurd toezicht, dus vooral controleren bij kinderopvangorganisaties die een risico zouden kunnen vormen voor het welbevinden en de veiligheid van kinderen. Zo hebben kinderopvangorganisaties die wel goed hun werk doen minder ‘last’ van als soms overbodig ervaren inspecties.

Van Gennip ziet dat niet zo zitten. Ze schrijft: ‘Voor mij is het, zeker in deze tijd van grote personeelskrapte, essentieel dat de ondergrens van de kwaliteit goed bewaakt wordt. Daarbij dienen de werking van het risicomodel en de signaalfunctie goed op orde te zijn. Vooralsnog zie ik dan ook geen reden om de 10-procentsnorm los te laten.’

Wat betreft de verschillen in interpretatie van de kwaliteit van opvang door de verschillende GGD-toezichthouders ziet ze geen reden om in te grijpen. Wel wil ze ‘in overleg met de toezichts- en handhavingspartijen bezien of verdere acties nodig en mogelijk zijn’. Ook gaat ze niet meteen mee om toezicht (GGD) en handhaving (gemeente) in één organisatie onder te brengen. Dit zou een wijziging in het huidige stelsel zijn en hier is aanpassing van wetgeving voor nodig. Wel wil ze dit nader laten onderzoeken.